11 Mayıs 2010 Salı

Duygu seli içindeyim. Yıllar sonra dede torun buluşması T_T

Bugün hala daha tertemiz candan insanların varlığına bir kere daha inandım. Ellerinde büyüdüğüm dedem ve halam dediğim iki insanı yıllaaaar sonra ilk defa gördüm ve samimiyetleri karşısında resmen şok oldum. Şöyle bir anlatayım çok fena duygu seli
içindeyim ^_^
Annem ve babam biz küçükken çok yoğun çalıştıkları için önce aabimi günübirlik dedemlere bırakmaya başlamışlar (o zaman yan komşumuzlarmış). Bu arada Hatice Halama hala, eşi olan Osman Dede’me de dede demem hala benim için de ilginç bir nokta. Muhtemelen dedemin saçları o zaman da beyaz olduğu için ona dede deme ihtiyacı duymuşum. Neyse, aabimi büyüttükten sonra dedem tutturmuş bana bir kız yapın diye.
Neyse arkasından ben doğmuşum. Şöyle söyleyeyim ben 6-7 yaşına kadar onların evlerinden çıkmadım. Çıkaramıyorlardı. Hatta bugün öğrendiğime göre annem bir ara ciddi depresyona girmiş .Bu kız benimle uyumuyor,evde uyutamıyorum ama buraya gelir gelmez fosur fosur nasıl uyuyor? Ben kendi kızıma bakamıyor muyum?” diye. Dedem nereye ben tın tın peşinden..Onunla kahveye kağıt oynamaya, sahile taş toplamaya, ormana böğürtlen yemeye, hatta Amasra’ya gezmelere gittik. Halamla evde yemek yapıp Türk filmleri izledik. Sabah annemler giderken beni bırakıp dönerken alırlardı. Bazen çok mızmızlanmama dayanamayıp yatıya bırakırlardı..Öyle böyle sevmiyorum onları. Çok fakir bir aile, bir göz oda ama inanılmaz bir mutluluk size tarif edemem. O evlerinin kapısı hiç kapanmazdı. Hiç misafirleri eksik olmazdı. Canı sıkılan çatkapı eve girer,çay koyulur sohbet koyulaşırdı. İlkokula başlamadan önce daha uzak bir yere taşınmamıza rağmen yine çok sık gidip kalmaya devam ettim ben.
Resmen kendi akrabalarımdan çok seviyordum onları(sanırım hala daha öyle,bugün bir kere daha anladım) Ama biz İzmire taşındıktan sonra (12 sene önce yani) haliyle görüşemez olduk. Uzak çünkü. Babam her ne kadar yol paranız benden noolur gelin dese de gelmediler. En son 6 sene önce oğullarının düğününe gittik. Canım Turgay Aabim beni eşine “bak bu benim küçük kız kardeşim. Canımdır,prensesimdir” diye tanıştırdığında oturup ağlamıştım.

Bir akraba ziyaretine İstanbula gelmişler, aabimin işyerini bulup sürpriz yapmışlar. Biz de bu akşam onlara gittik. Dedem 5. Kattaki terastan “Küçük Rukiyeeee! Kızııım!” diye bağırarak karşıladı beni. Halam “Yavruuum!” diye sarıldı sarıldı öptü. Annemle bile bu kadar öpüşüp koklaşmadım yemin ederim. Dedem zaten durup durup sarıldı öptü. “Sen ne güzelleşmişsin, kocaman olmuşsun” diyip durdu. Ağladılar filan. O kadar fena oldum ki!! Aabimle ikimizin maceralarını anlatıp durdular. Ben tabii çoğunu unutmuşum, küçüktüm çok. Ama bütün ayrıntılarıyla, heyecanlı heyecanlı birbirlerinin sözünü kese kese. O kadar tatlılardı ki!! Torunlarını sayarken bizi de saydılar arada, gerçekten hiç ayırt etmediler bizi kendi evlatlarından. Şimdi 5 yaşlarında bir tane kız torunları varmış resimlerini gösterdiler aynı ben ^_^. Tavırları da benziyormuş. Dedem diyor şimdi o büyüyünce ben ne yapıcam. O da benim gibi dede hastasıymış, kuyruk gibi peşinde!!

Gerçekten ben hayatımda sanmıyorum ki onlar kadar candan, mutlu huzurlu sevgi dolu insanlarla bir daha karşılaşayım. Hayat enerjilerini hala daha kaybetmemişler. Dedem hala şen kahkahalar atıp, esprilerine devam ediyor. Halam hala kıkır kıkır gülüyor. Yemin ederim en son nasıl gördüysem aynılar. 76 yaşındaymış dedem inanamadım!! Ben iki dedemi de kaybettim açıkça söyleyebilirim beni pek de etkilemedi. Çünki birkaç yılda bir kez gördüğüm insanlardı. Ama Osman Dedem vefat ederse ne hallere düşerim bilmiyorum. Ne kadar uzakta da olsak, görüşemesek de aslında çok derinden bağlıymışız..Çok ilginç…
Neyse çok uzattım biliyorum. Okumayadabilirsiniz ama buraya bir kayıdını düşmek istedim..Çok mutlu oldum çünkü bu akşam ben…Böyle buruğum da bir yandan..Tarifsiz duygular içindeyim derler ya hah ondan işte^_^Öyle…

4 yorum:

Berre dedi ki...

Okudum :)

Onu ne kadar çok sevdiğin yazından bile anlaşılıyor ^^ Allah ayırmasın, hep birlikte olun, böyle gülün inşallah :)

Küçükken seni yetiştirmiş akrabana çok bağımlı oluyorsun, en çok onu seviyorsun. Bende de durum aynı. Bizimkiler de çalıştığı için, bir de hemen ardımdan bir kardeş geldiği için, bir süre teyzemde kalmışım. Eve gelmek istememişim, annem aynı senin annen gibi üzülmüş, ağlamış. Alışamamışım ona bir süre.

Hala da o teyzemin yeri ayrıdır ^^

Joey Potter dedi ki...

Ne güzel kan bağın bile olmayan bu insanlarla bu kadar yakın olman. Allah ayırmasın diyelim :D

kucukrukiye dedi ki...

allah ayirmasin gercekten. gerci ayirdi ayiracagi kadar kalpler bir olunca :))
tesekkur ederim arkadaslar, bu asiri kisisel ve duygusal yazimi okuyup yorum yaptiginiz icin :))
ehihi mutluluk pitircigi gibi bisey oldum ben bugunlerde hayirdir insallah :)

kimbapsushi dedi ki...

ben yazını çok beğendim. böyle kişisel mevzulardan bahsetmek iyi oluyor arada, insan olduğumuzu hatırlıyoruz. ne kadar güzel anlatmışsın. benim de hayatımda kan bağım olmadığı halde akrabalarımdan çok sevdiğim kişiler var. siz de umarım uzun yıllar ayrılmazsınız:)